บ็อคการ์ต Seventh Son นี่ก็เล่นเกินไปละผู้กำกับ บ็อคการ์ตมันเป็นงี้เหรอเนี่ย บ็อคการ์ตที่เราจำได้มันไม่มีรูปลักษณ์ไม่ใช่เหรอ กระทั่งในเรื่องแฮร์รี่ก็ยังไม่มีเลยนะ บางประเภทอาจจำแลงร่างจนมีกายเนื้อทำให้ฆ่าได้ แต่ก็ยังไม่ใช่แบบนี้อยู่ดีอ่ะ อันที่จริงนะ ตอนเราเห็นตัวอย่าง เรายังนึกว่าบ็อคการ์ตที่เห็นคือบัคเกนอยู่เลย เรายังคิดอยู่ว่า โห รวมตัวร้ายมาจากหลายเล่มจังเนอะ นั่นมันอสูรเล่มหลังๆเลยนะ แล้ว? นี่อะไร ลงท้าย บ็อคการ์ตเนี่ยนะ? WTH!!! แม่ แม่ของพระเอก ผิดหวังมากกกกกค่ะ ผู้กำกับทำบทของคนนี้จนเละเทะ ทำให้ความยิ่งใหญ่ในตัวของแม่ จาก10เหลือแค่2เลยอ่ะ จากแม่มดลาเมียตนแรก เป็นคนที่น่านับถือที่สุดในเรื่อง ขนาดอาจารย์เกรกอรี่ยังนับถือแม่ของทอมเลยนะ นางอ่อนโยน รักลูกๆรักสามีมาก ทำทุกอย่างเพื่อทอม ตายได้เพื่อทอม ถึงเป็นแม่มดแต่ก็รักโลกรักมณฑณ รู้ทุกอย่าง กำหนดทุกเรื่อง เทพมากๆ จดหมายจากแม่นี่อย่างกับสุดยอดแรร์ไอเท็มเคลียร์เควส แต่นี่อะไร จากตัวตนของแม่ที่ยิ่งใหญ่น่านับถือขนาดนั้น กลายเป็นแม่มดธรรมดาๆจากเพนเดิลที่ทรยศมาเธอร์มัลคินมาซะงั้น แถมยังไปตายอย่างโง่ๆให้มาเธอร์มัลคินฆ่าเอาง่ายๆอีกต่างหากนะ อย่างเศร้าเลย เป็นหัวขโมยสร้อยอีกต่างหาก จริงๆกุมขมับตั้งแต่ที่บ้านพระเอกตอนต้นเรื่องละ ไม่ใช่หน้าตานะ แต่บทมันไม่ใช่แม่ของทอมเลยอ่ะ มันไม่เหมือนไม่ใช่เลยสักนิด ทัสค์ จากอสูรกายข้ารับใช้โบนี ลิซซี่ แสนร้ายกาจอัปลักษณ์ กลายร่างเป็นขี้ข้าจอมเอ๋อแต่ซื่อสัตย์โพดๆถึงไหนถึงกันของหมอผีทันที ชะตาจากดำเป็นขาวพอๆกับนายสาวของมันเลย อันนี้น่าจะถูกจับยัดมาเป็นสีสันกับกลุ่ม เหมือนตัวมาสคอตแสนน่ารักในเรื่องอื่นๆที่มักจะมีกัน บ้าน กระทั่งบ้านง่ายๆยังไม่เหมือนเลยอ่ะคิดดู จากบ้านของหมอผีที่แสนอบอุ่น มีบ็อคการ์ตขนที่ไว้ใจได้คอยปกป้องดูแล เป็นแม่บ้านที่แสนดี แยกตัวออกมาโดดเดี่ยว มีสวนมีบริเวณขังแม่มดอย่างกว้างขวาง แต่ในเรื่องกลับกลายเป็นโรงงานนรกอะไรก็ไม่รู้ บ้านเหรอน่ะ เหมือนโกดังโรงงานผลิตอาวุธกำจัดปีศาจที่ไหนสักแห่ง อันตรายอยู่รอบทิศ อย่าว่าแต่อยู่เลย เหยียบยังไม่อยากจะไปเหยียบบ้าเอ๊ย! บุตรคนที่ 7 สงครามมหาเวทย์ ประชาชน ความรู้สึกของประชาชนที่มีต่อหมอผี นี่ก็ยังไม่ใช่อีกแล้วอ่ะจอร์นนนนนน เซ็งมากกกก นายก็เซ็งเหมือนเราใช่ไหมจ๊อนนนนนน ประชาชนมันไปเคารพยกย่องหมอผีมันได้ยังไงว้ะจ๊อนนนนน เอ๊ยไม่ใช่สิ คุณผู้กำกั๊บบบ มันไม่ใช่แล้วเห้ย มันต้องเป็นความรู้สึกที่รังเกียจ หวาดกลัว แต่ยำเกรง จำเป็นต้องพึ่งพา แต่ไม่อยากเข้าใกล้ไม่ใช่แหรอ นี่ฉันไม่ได้อ่านเรื่องนี้มาเป็นปีๆ เก็บไว้บนหิ้ง ฉันยังจำเรื่องนี้ได้แม่นเลยนะเห้ย แล้วทำไมคุณท่านถึงไม่รู้เรื่องนี้ได้ล่ะ อธิบายมาเดี๋ยวนี้น้าลลลลลล!
